Onderzoekboek Proeverij is veel meer dan een Proeverij
De meeste cursisten schrijven na de training een aantal regels, op mijn verzoek, als feedback aan mij of als boodschap aan toekomstige cursisten. Masha wilde hier wat meer tijd voor nemen en stuurde later dit bericht:
Werken met het onderzoekboek heeft mij meer inzicht gebracht in wat ik wil en welke stappen ik kan zetten in de goede richting. Ik had mijn vraag nog niet helemaal helder toen ik aan de proeverij begon, maar gaandeweg kwam naar boven waar het voor mij echt om ging; het is dus ook een vorm van “problem finding” wat mij betreft. Ik ben een echte overthinker en nogal talig ingesteld, maar de afwisseling van het werken met taal en beeld zorgde voor onverwachte perspectieven.
De begeleiding van Marijke is erg fijn. De opdrachten die ze gaf waren een mooi uitgangspunt om concreet mee aan de slag te kunnen, maar lieten tegelijkertijd wel alle ruimte om je eigen weg te gaan. De stukjes “theorie” tussendoor vond ik (als talig persoon;)) ook inspirerend werken en dit hielp mij om meer grip te krijgen op mijn creatieve proces. Uitwisseling met de andere deelnemers was ook heel prettig; je hoefde alleen iets te delen als je dat wilde. Marijke was op de juiste momenten “aanwezig” (voor praktische tips én een stukje reflectie) zonder dat ik het gevoel kreeg op mijn vingers gekeken te worden. Dus dat voelt ze heel goed aan!
Ik kom zeker nog eens terug voor een verdieping!
Masha
Stressvrij onderwijs
Ik kijk terug op een fijne jeugd, maar ik heb wel wat hobbels genomen op de basisschool. Zo ging ik op woensdag altijd met lood in mijn schoenen naar school. Want dan hadden we juf Havermans in plaats van onze eigen meester. En zij gaf altijd hoofdrekenen, wat ik vreselijk moeilijk vond. Wat een stress, je kreeg per som maar kort de tijd en het moest uit het hóófd. Was die marteling eenmaal voorbij dan klaarde ik razendsnel op, want de woensdag werd altijd afgesloten met voorlezen uit Brief aan de Koning van Jan Terlouw. Niemand wilde naar huis als de bel ging.
Spreekbeurten waren een andere hobbel. Ik werd er letterlijk ziek van, niet een beetje misselijk, maar koortsig van de spanning. Totdat we in groep 8 van meester Oosterlaar fantasiespreekbeurten mochten houden. Hij had voor iedere leerling een andere beginzin en ik weet de mijne nog goed: ‘Hoe een erwtje terecht kwam in de Grand Canyon…’ Ik vond het meteen geweldig om mijn verhaal te verzinnen en voor de groep te vertellen.
Wat zou ik als kind hebben genoten van een eigen Onderzoekboek. Een blanko boek dat ik had mogen vullen met eigen verhalen, tekeningen, onderzoek en experiment. Een plek waar geen rode streep door mijn kon werk komen. Stressvrij onderwijs! Dan hadden leerkrachten mij ook op een heel andere manier leren kennen. Dan had ik mezelf eerder leren waarderen om kwaliteiten en potentie die toen al in mij zaten, als kind.